جستاری بر تحولات و تطورات انسان گرایی شهری به منظور بهره گیری در شهرهای انسان گرای آیندۀ کشور ایران

شهر یکی از مهمترین و شاید مهمترین پدیدۀ بشری است که به منظور اسکان، تامین معیشت، تامین امنیت و مانند آنها به هدف تامین رفاه انسان ها در محیط زیست استقرار یافته است. در همین راستاست که برنامه ریزی شهری بر سه مفهوم کلیدی سلامت، آسایش و زیبایی در جهت ارتقاء کیفیت زندگی انسان همواره تاکید نموده است. اما علیرغم اشتراک نظر بر نقش کلیدی انسان در شهرها، مفهوم انسان گرایی شهری در طول تاریخ دچار تحولات و تطورات بسیاری شده است که روندشناسی این دگرگونی ها می تواند در جهت بهره گیری در شهرهای انسان گرای آیندۀ کشور ایران، متاثر از جریان جهانی گرایش هر چه بیش از پیش به شهر باکیفیت زندگی انسان، مفید فایده واقع گردد. اما مسئله این است که در کشور به اندازۀ کافی به این مهم پرداخته نشده است. لذا در این راستا، این پژوهش به هدف بهره گیری از نتایج آن در شهرهای انسان گرای آیندۀ کشور به واکاوی تحولات و تطورات انسان گرایی شهری با روشی توصیفی-تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و مصاحبه با خبرگان به تحقیق پرداخت. نوع تحقیق اکتشافی است. بر اساس یافته های تحقیق،توجه بیش از پیش به انسان در شهرها پارادایم کنونی و در آینده می باشد همچنین انسان گرایی شهری متاثر از عصر سنت، مدرنیسم و پست مدرنیسم و نیز پارادایم های جاری برنامه ریزی شهری و گاها حوادث سیاسی، به صورت بر هم کنش هایی، در طول تاریخ دچار تحولات و تطوراتی شده است که در چارچوب جداول، اشکال و دیاگرامهایی ارائه گردید. در نهایت نیز بر اساس یافته های تحقیق، پیشنهادهایی در جهت بهره گیری در شهرهای انسان گرای آیندۀ کشور ارائه گردید.